Πριν από μερικά χρόνια είχα γράψει ένα άρθρο στο Yes I Do με τίτλο «Γιατί έκανα θρησκευτικό γάμο ενώ δεν είμαι της εκκλησίας». Τότε, είχα γράψει περίπου αυτά…
Πώς να γράψεις για τον Θεό, πώς να βάλεις τις σκέψεις σου σε ένα άρθρο και να μην παρεξηγηθείς;
[…]
Δεν είμαι σίγουρη αν έχω παρακολουθήσει ποτέ στο 100% έναν θρησκευτικό γάμο και αν έχω «θυσιάσει» τον χρόνο που ίσως απαιτείται για να ακούσω όλα όσα λέει ο ιερέας στο συγκεκριμένο μυστήριο. Μέχρι που ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε με τον Τάσο αν θα κάνουμε ή όχι θρησκευτικό γάμο. Θα ακουστεί οξύμωρο και οι φίλες μου ίσως να μην το πιστέψουν, αλλά εγώ ήμουν εκείνη που επέμενα να γίνει. Επέμενα τόσο, που θυμάμαι τον Τάσο να παραξενεύεται γνωρίζοντας τη σχέση μου με τη θρησκεία. Είχαμε κάνει πολιτικό γάμο λόγω της πρώτης μου εγκυμοσύνης, είχαμε αποκτήσει στο μεταξύ δύο Μπιθάκια, και πρακτικά δεν είχαμε κάποιον λόγο για να προχωρήσουμε σε θρησκευτικό γάμο. Παρ’ όλα αυτά, μια εσωτερική δύναμη με έσπρωχνε να το κάνω.
Έτσι κι έγινε.
Στις 24 Ιουνίου του 2017, ημέρα Σάββατο, στις 6.30 το απόγευμα ενωθήκαμε με τον Μπίθα μου ενώπιον Θεού και ανθρώπων στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στις Σπέτσες. Και ξέρετε κάτι; Καθ’ όλη τη διάρκεια του μυστηρίου δεν σταμάτησα να κλαίω. Εγώ. Που μέχρι εκείνη την ημέρα δεν ήμουν σίγουρη για το τι και, κυρίως, για το αν πιστεύω. Οι αισθήσεις μου είχαν οξυνθεί, οι παλμοί της καρδιάς μου είχαν αυξηθεί και τα λόγια του ιερέα έφταναν μαγικά στην καρδιά μου.
Και, αν με ρωτάτε, όταν μία εβδομάδα μετά τον γάμο μου πήγα να χάσω την Ιριάνα, σε εκείνη την τραγική για εμένα διαδρομή από τις Σπέτσες στην Αθήνα, μέσα στο ασθενοφόρο, είχα τη βαθιά, επιτακτική ανάγκη να πιστέψω κάπου και να ζητήσω βοήθεια. Και επειδή, τελικά, κάποιος ή «κάτι» με βοήθησε και σήμερα έχω το παιδί μου στην αγκαλιά μου, θα σας πω ότι ο θρησκευτικός γάμος είναι μία εμπειρία ένωσης με τον άνθρωπό σου αλλά και με κάτι ανώτερο, που κάποιες φορές βιώνουμε ως αναγκαίο. Αναγκαίο και υπέροχο.
Επιστρέφοντας στο σήμερα, διαβάζω τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ και στέκομαι σκεπτική. Από τους 40.351 γάμους του 2023, οι 21.402 ήταν θρησκευτικοί και οι 18.949 ήταν πολιτικοί, ενώ το 2022, από τους 43.355, είχαμε 21.381 θρησκευτικούς και 21.974 πολιτικούς, μια ιστορική στιγμή για τη θρησκευόμενη Ελλάδα, που βλέπει για πρώτη φορά στην ιστορία της τους πολιτικούς γάμους να ξεπερνούν σε αριθμό τους θρησκευτικούς.
Πριν από λίγους μήνες μπήκα στο γραφείο του Yes I Do και είπα στα κορίτσια «πάμε την αρθρογραφία μας στον πολιτικό, αυτή είναι η τάση». Και ξεκινήσαμε να γράφουμε. Να γράφουμε, να αναζητάμε δημαρχεία, να ψάχνουμε φωτογραφίες, στιγμές, βίντεο. Πέρασαν δύο μήνες και ήμασταν όλες παγωμένες. Δεν ήταν μόνο οι φωτογραφίες και τα βίντεο που ήταν «λίγα». Ήταν η ίδια η στιγμή, που στον πολιτικό γάμο, στα δημαρχεία της Ελλάδας (και όχι της Νέας Υόρκης ή του Παρισιού) και με τον τρόπο που γίνεται, ήταν λες και είχε εξαϋλωθεί. Δεν έβλεπα πουθενά γάμο, πουθενά ένωση, καθόλου μάτια που λάμπουν από δάκρυα χαράς, δεν είδα χαμόγελα, δεν είδα τη γνώριμη ζεστασιά των φίλων. Δεν είδα λουλούδια, δεν είδα όμορφα ρούχα, δεν είδα στιγμές ανεξίτηλες. Και το λέω εγώ, που, όσοι με ξέρετε, γνωρίζετε καλά πως δεν είμαι καθόλου των τύπων.
Όμως –πώς να το κάνουμε;– ο γάμος στην εκκλησία έχει έναν συμβολισμό που χάνεται πίσω στον χρόνο. Έχει προετοιμασία, έχει ανυπομονησία, έχει ευχές, λόγους, σύμβολα, έχει αυτήν τη μοναδική ένωση, όχι μόνο του ζευγαριού, αλλά και όλων όσοι βρίσκονται κοντά του και γίνονται κοινωνοί της ευτυχίας του. Ο άνθρωπος, από αρχαιοτάτων χρόνων, δίνει αξία στις σημαντικές στιγμές του μέσα από διάφορες τελετουργίες. Και το ίδιο συμβαίνει κι εδώ.
Δεν απαξιώνω τους πολιτικούς γάμους και κυρίως τη χρησιμότητά τους. Το κάναμε κι εμείς για να μπορέσω να γεννήσω τον Οδυσσέα και να έχει αναγνωρισμένο πατέρα (Ελλάδα, 2014), όμως δεν θα ήθελα να τους αποθεώσω χωρίς να το πιστεύω. Εμείς στο Yes I Do θα συνεχίσουμε να αγαπάμε, να παρουσιάζουμε, να στηρίζουμε την ένωση των ανθρώπων κάτω από αυτήν τη ματιά. Όχι μόνο από θρησκευτικής άποψης, αλλά επειδή πιστεύουμε πως η τελετουργία, η διαδικασία, το έθιμο αυτό καθαυτό είναι όλη η ουσία της αρχής μιας κοινής ζωής. Ο γάμος, νιώθω, οφείλει να παραμείνει μια βαθιά πνευματική και συμβολική πράξη και να μην υποκύψει στην πρακτικότητα και την ταχύτητα που επιβάλλει η εποχή.
Θα συνεχίσω να υποστηρίζω πως η τελετουργική μορφή του θρησκευτικού γάμου δίνει τη δυνατότητα αλλά και τον χρόνο στο ζευγάρι να βιώσει το βάθος της απόφασής του, να βιώσει τη στιγμή, την κοινή αρχή μιας νέας ζωής και ίσως μια πιο μεταφυσική εμπειρία, όπως αυτήν που βίωσα εγώ, ένας άνθρωπος μη θρησκευόμενος, που όμως εκείνη τη στιγμή ένιωσε την απόλυτη ένωση με τον άνθρωπο που είχε επιλέξει για πατέρα των παιδιών του.
Στο Yes I Do θα συνεχίσουμε να γράφουμε για τους θρησκευτικούς γάμους, όχι ως μια «παραδοσιακή» εκδοχή ή μια old school επιλογή, αλλά το αντίθετο. Ως μία φρέσκια, σύγχρονη απόφαση του ζευγαριού να δεσμευτεί βαθιά, σε έναν κόσμο που η δέσμευση δεν είναι πλέον trend.
Διαβάστε αυτό το άρθρο και ακόμα περισσότερα στο νέο τεύχος του Yes I Do
που κυκλοφορεί σε 300 premium σημεία σε όλη την Ελλάδα.
