Όταν σκεφτήκαμε να γράψω αυτό το άρθρο με τον αρχισυντάκτη μου, από τη μία κάτι μέσα μου με έσπρωχνε έντονα να το γράψω και από την άλλη κάτι με σταματούσε.
Πώς να γράψεις για τον Θεό, πώς να βάλεις τις σκέψεις σου σε ένα άρθρο και να μην παρεξηγηθείς ή τέλος πάντων να καταφέρεις να πεις όλα αυτά που αισθάνεσαι μέσα σε λίγες παραγράφους;
Όμως, επειδή αισθάνομαι πως το θέμα του θρησκευτικού γάμου αφορά πολύ κόσμο, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες -μάλλον μπερδεμένες, το ομολογώ- σκέψεις μου…
Η Πίστη μου στον Θεό
Πώς να ανοίξεις τέτοια κουβέντα και από πού να αρχίσεις να λες όσα σκέφτεσαι… Πριν γίνω μαμά δεν είχα καταλήξει στο τι και αν πιστεύω. Αφότου δε απέκτησα τα παιδιά μου, μια μεγάλη μαχαιριά μπήκε στην καρδιά μου και με έβαλε σε σκέψεις. Με χιλιάδες παιδιά να πεθαίνουν καθημερινά στις εμπόλεμες ζώνες, στα τροχαία δυστυχήματα και τα ογκολογικά νοσοκομεία, η πίστη μου κλονίστηκε βαθιά. Όσο κι αν το προσπαθούσα, όσο κι αν πίεζα τη σκέψη μου, καμία εξήγηση δεν μπορούσε να προκύψει σχετικά με τον ανείπωτο πόνο μιας μάνας που χάνει το παιδί της. Η ενασχόλησή μου με το Ογκολογικό Νοσοκομείο Ελπίδα με έκανε να κλονιστώ ακόμα βαθύτερα και να μην μπορώ να δώσω στον εαυτό μου στοιχειώδεις απαντήσεις για το «γιατί». Γιατί μια μάνα να χάσει το παιδί της; Ποιος αποφασίζει ποιο παιδάκι θα υποφέρει; Ποιος αποφασίζει ποιο μωρό δεν θα επιβιώσει; Και αν τελικά κάποιος αποφασίζει, τι παρανοϊκό σχέδιο έχει βάλει μπροστά;
Ο θρησκευτικός γάμος στα μάτια μου
Δεν είμαι σίγουρη αν έχω παρακολουθήσει ποτέ στο 100% έναν θρησκευτικό γάμο και αν έχω «θυσιάσει» τον χρόνο που ίσως απαιτείται για να ακούσω όλα όσα λέει ο ιερέας στο συγκεκριμένο μυστήριο. Στους γάμους είθισται το ζευγάρι που παντρεύεται να είναι το μόνο που παρακολουθεί το μυστήριο και οι υπόλοιποι καλεσμένοι να βγάζουν φωτογραφίες, να μιλάνε μεταξύ τους, να απολαμβάνουν τη στιγμή. Κάπως έτσι έκανα κι εγώ. Μέχρι που ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε με τον Τάσο για το αν θα κάνουμε ή όχι θρησκευτικό γάμο. Θα ακουστεί οξύμωρο ίσως και οι φίλες μου να μην το πιστέψουν αλλά εγώ ήμουν εκείνη που επέμενα να γίνει. Επέμενα τόσο που θυμάμαι τον Τάσο να παραξενεύεται γνωρίζοντας τη σχέση μου με τη θρησκεία. Είχαμε τελέσει πολιτικό γάμο λόγω της πρώτης μου εγκυμοσύνης, είχαμε κάνει στο μεταξύ δύο Μπιθάκια και πρακτικά δεν είχαμε κάποιο λόγο για να προχωρήσουμε στον θρησκευτικό. Παρόλα αυτά, μια εσωτερική δύναμη με έσπρωχνε να το κάνω.
Και έτσι έγινε.
Στις 24 Ιουνίου του 2017, ημέρα Σάββατο, στις 6.30 το απόγευμα ενωθήκαμε με τον Μπίθα μου ενώπιον Θεού και ανθρώπων στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στις Σπέτσες. Στη Μητρόπολη των Σπετσών, όχι σε κάποιο μικρό -εναλλακτικό- παραθαλάσσιο εκκλησάκι. Και ξέρετε κάτι; Καθόλη τη διάρκεια του μυστηρίου δεν σταμάτησα να κλαίω. Εγώ. Που μέχρι εκείνη την ημέρα δεν ήμουν σίγουρη για το τι και κυρίως για το αν πιστεύω. Οι αισθήσεις μου είχαν οξυνθεί, οι παλμοί της καρδιάς μου χτυπούσαν τόσο γρήγορα και τα λόγια του ιερέα ήταν λες και έφταναν μαγικά στα αυτιά μου. Ο πατήρ Γρηγόριος έκανε τη λειτουργία στα νέα Ελληνικά. Και για πρώτη φορά στη ζωή μου κατάλαβα όλο το μυστήριο.
Και ξέρετε κάτι; Ένιωσα πως κάτι υπάρχει.
Δεν μπορεί.
Δεν μπορεί όλα αυτά να είναι τυχαία. Δεν μπορεί να γνωρίζεις τον άντρα της ζωής σου τυχαία, να σε περιστοιχίζει τόση αγάπη από τους φίλους σου, να έχεις κοντά σου τους γονείς σου και τα παιδιά σου και όλο αυτό να μην το αξιολογείς ως την απόλυτη ευλογία. Εγώ, που πάντα αμφισβητούσα, εκείνη τη στιγμή ήμουν σίγουρη πως κάτι είχα σκεφτεί λάθος…
Σήμερα δεν ξέρω να σας πω αν πιστεύω με την έννοια που πιστεύουν οι Χριστιανοί, πιστεύω όμως πως κάτι υπάρχει εκεί έξω. Πιστεύω ότι η αγάπη -το βασικό μήνυμα του Χριστιανισμού- είναι εκείνη που πρέπει να βρίσκεται πίσω από κάθε πράξη μας. Πιστεύω πως όταν ενώνεσαι με τα «ιερά δεσμά του γάμου», δίνεις μία υπόσχεση στον Θεό, τον δικό σου Θεό ή όπου εσύ πιστεύεις, πως με αυτόν τον άνθρωπο θα είστε μαζί στα καλά και τα κακά. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Πως θα είστε δύο άνθρωποι που ενωμένοι πλέον θα αναζητάτε το καλό, θα δημιουργήσετε οικογένεια, θα προσφέρετε, θα αγαπάτε και θα αγαπιέστε.
Και αν με ρωτάτε, εγώ η δύσπιστη, που όλα τα αμφισβητώ και όλα με προβληματίζουν, όταν μία εβδομάδα μετά τον γάμο μου πήγα να χάσω την Ιριάνα, σε εκείνη την τραγική για εμένα διαδρομή από τις Σπέτσες στην Αθήνα, μέσα στο ασθενοφόρο, είχα τη βαθιά, συγκλονιστική, επιτακτική ανάγκη να πιστέψω κάπου και να ζητήσω βοήθεια. Και επειδή τελικά κάποιος ή «κάτι» με βοήθησε και σήμερα έχω το παιδί μου στην αγκαλιά μου, θα σας πω ότι ο θρησκευτικός γάμος είναι μία εμπειρία ένωσης με τον άνθρωπό σου αλλά και με κάτι ανώτερο που κάποιες φορές βιώνουμε ως αναγκαίο.
Αναγκαίο και υπέροχο.
Μυρτώ
Διαβάστε επίσης…
Φταίει ο φεμινισμός που εξαφανίστηκαν τα νυφικά από τις πασαρέλες;
Η μεταγαμήλια μελαγχολία μου χτύπησε την πόρτα λίγες ώρες αφότου έγινα «Κυρία Μπίθα»…
