Aπό το iconic πλέον «άπειρο», μέχρι την εμβληματική συλλογή Paradiso Perduto και, φέτος, τις αριστουργηματικές της γοργόνες, η Δανάη Γιαννέλλη αποδεικνύει πως δεν είναι απλά μια δημιουργός κοσμημάτων. Είναι μια γυναίκα με άποψη, βαθιές γνώσεις και μεγάλο πλούτο συναισθημάτων. Τη συναντήσαμε στο ατελιέ της στο Ψυχικό και μας ταξίδεψε στην παιδική της ηλικία αλλά και στις ιστορίες των κοσμημάτων της. Γιατί, όπως εξομολογείται, κάθε κόσμημά της κρύβει ένα κομμάτι από εκείνη.
Δανάη, τα κοσμήματά σου δημιουργούν εθισμό στις γυναίκες» ξεκίνησα να λέω κι εκείνη μου χαμογέλασε με αυτό το ταπεινό χαμόγελο που έχει πάντα στο πρόσωπό της. Δεν της το έχω πει όλα αυτά τα χρόνια που τη γνωρίζω, αλλά το πρόσωπό της, οι γραμμές και τα χαρακτηριστικά του, μου θυμίζει κάτι από τις ηρωίδες των έργων τέχνης της Αναγέννησης. Είναι από τη φύση της τόσο κομψή και κλασάτη, που συχνά απλά τη χαζεύω. «Πήγαινέ μας πίσω» της ζήτησα. «Πώς φτάσαμε ως εδώ;»
«Αρχικά, να πούμε ότι εσένα σε ξέρω από τότε που ξεκίνησα» μου είπε, γνωρίζοντας πως πίστεψα σε εκείνη και την αγάπησα από όταν είδα το πρώτο της κόσμημα. Ένα δαχτυλίδι με το σύμβολο του απείρου. «Αφού ρωτάς λοιπόν, να σου πω ότι δούλευα στον χώρο του μάρκετινγκ για 10 χρόνια, αγαπούσα πολύ τη δουλειά μου και έμαθα πάρα πολλά πράγματα. Έμαθα πώς φτιάχνεται ένα προϊόν, από τη σύλληψη της ιδέας μέχρι όλα τα κομμάτια του product development και της διαφημιστικής του προώθησης. Με το κόσμημα αυτό καθαυτό δεν είχα κάποια ιδιαίτερη σχέση. Φορούσα κοσμήματα, αλλά όχι κάτι που να δείχνει ότι τα λατρεύω. Μου άρεσαν πάντα τα όμορφα πράγματα. Γύρω μου, πάνω μου, στους άλλους.
«Μου άρεσε πολύ η δουλειά μου, όμως είχα φτάσει σε μια φάση συγκυριακή, επαγγελματική και ηλικιακή, που το δημιουργικό κομμάτι είχε μειωθεί πολύ, συν του ότι τότε γνώρισα τον Χρήστο (σ.σ. τον σύζυγό της) και αισθανόμουν ότι ήθελα να κάνω οικογένεια με αυτόν τον άνθρωπο. Παράλληλα με τα ωράρια, τις απαιτήσεις, το κομμάτι αυτό το όχι τόσο δημιουργικό, που όσο ανεβαίνεις τόσο μειώνεται και γίνεται πιο διοικητικό, οδηγήθηκα στο να πάρω την απόφαση να σταματήσω για ένα διάστημα. Να αναζητήσω αυτό που πραγματικά θέλω και με γεμίζει. Μπορούσα τότε να το υποστηρίξω αυτό, να σταματήσω δηλαδή για λίγο. Οπότε, εκεί είπα, θα κάνω κάτι!».
Και, ξέρετε, οι άνθρωποι αυτοί, οι τόσο δημιουργικοί, όταν λένε «κάτι», δεν εννοούν κάτι απλό!
«Πράγματι, ξεκίνησα αμέσως μαθήματα κοσμήματος στο κολέγιο. Αν με ρωτήσεις πώς το διάλεξα, ακόμα δεν μπορώ να σ’ το απαντήσω! Απλά με τράβηξε! Και έτυχε να έχω και έναν καταπληκτικό δάσκαλο, τον Δημήτρη Νικολαΐδη, που έβλεπε το κόσμημα σαν τέχνη και δεν έδινε βαρύτητα στην εμπορική του πλευρά. Παρόλο που το μάθημα ήταν αργυροχρυσοχοΐα στον πάγκο με τα μέταλλα και τις φωτιές, ο άνθρωπος αυτός μας ενέπνευσε το κομμάτι της αισθητικής. Τι πρέπει δηλαδή να έχει ένα κόσμημα για να είναι άρτιο και καλαίσθητο».
Και με αυτή την τελευταία της πρόταση μου έδωσε την καλύτερη πάσα: «Τι πρέπει να έχει ένα κόσμημα για να είναι άρτιο και καλαίσθητο;». «Πρέπει να έχει κομμάτια από εσένα. Να μην είναι κάτι που το κάνεις γιατί θα αρέσει σε κάποιον άλλο. Να βλέπεις γύρω σου πράγματα και να προσπαθείς να τα αποτυπώσεις με έναν δικό σου τρόπο. Αν σε μαγεύει η φύση, θα πρέπει στο κόσμημα να δημιουργήσεις τη φύση, το φυλλαράκι, το κοχύλι όπως εσύ το βλέπεις».
«Εσένα, Δανάη, τι σε μαγεύει;» θέλησα να μάθω. «Αχ, εμένα διάφορα κατά καιρούς. Αν δεις και τις συλλογές μου, θα το καταλάβεις αυτό. Στα Paradiso με μάγευε η αισθητική στην ταινία “Μεγάλες Προσδοκίες”, δανείστηκα πράγματα από αυτήν την ταινία και τα έβγαλα με τον ρομαντισμό πάνω στα κοσμήματα αυτά. Τα κοχύλια μου είναι εμπνευσμένα από τα κοχύλια που μάζευα στην παραλία στη Μυτιλήνη, στο σπίτι του μπαμπά μου. Τα φυλαχτά είναι της γιαγιάς μου, έφτασαν στα χέρια μου έπειτα από μια πολύ δύσκολη κατάσταση που έζησα, κι έτσι δημιουργήθηκε η συλλογή με τα φυλαχτά που την αγαπάω και εγώ και ο κόσμος πάρα πολύ. Δεν υπάρχει κάτι που να μη με μαγεύει» μου εκμυστηρεύτηκε και ήξερα πολύ καλά τι εννοούσε. Αυτό το κορίτσι είναι λες και έχει βγει από κάποιο παραμύθι, αν και η ίδια αποκηρύσσει τον πολύ ρομαντικό τίτλο που θέλω να της δώσω. «Έχω και δύο γιους, μην το ξεχνάς!» μου υπενθύμισε. Δεν το ξεχνάω όμως, η νέα της συλλογή είναι πραγματικά βγαλμένη από το πιο ρομαντικό παραμύθι ή, καλύτερα, μυθιστόρημα.
«Οι γοργόνες μου» βιάζεται να μας τις παρουσιάσει και μοιάζει με μικρό κοριτσάκι που δείχνει γεμάτο χαρά την καλύτερή του ζωγραφιά! Πάντα, όταν τις αναφέρει, βάζει δίπλα την αντωνυμία «μου». Είναι δικές της. Είναι οι γοργόνες της. Είναι πραγματικά κρίμα που δεν μπορώ σε αυτό το κείμενο να μοιραστώ το ηχητικό απόσπασμα και τις κραυγές ενθουσιασμού που μας ξέφυγαν μόλις η Δανάη έφερε τις γοργόνες της για να μας τις δείξει από κοντά.
Χωρίς να παίρνει -ούτε εκείνη αλλά ούτε κι εμείς- τα μάτια της από πάνω τους, μας ξενάγησε στον υποθαλάσσιο κόσμο των γοργόνων. «Από τα Paradiso και μετά, άρχισα να βλέπω και τις πέτρες πάρα πολύ. Έχουν, ξέρεις, μια μαγεία οι πέτρες. Δεν είναι ποτέ η μία ίδια με την άλλη, ενώ ταυτόχρονα ανακάλυψα τη φοβερή τεχνίτριά μου να κάνει γλυπτική πάνω τους. Πώς μου ήρθε η ιδέα; Δεν θυμάμαι! Χειμώνας ήταν! Τις δούλεψα για 6 μήνες… Και είπα να βάλω και κάτι ακόμα επάνω στην ουρά για να είναι πιο ξεχωριστές, κι έτσι προέκυψε αυτό που βλέπεις».
Έπιασα τη μία γοργόνα στα χέρια μου και την ακούμπησα στον λαιμό μου. «Τι θες να νιώθει ένα κορίτσι που φοράει τα κοσμήματά σου;»
«Θέλω κάθε κορίτσι, κάθε γυναίκα να νιώθει ευτυχία όταν φοράει ένα κόσμημά μου. Θέλω να το βάλει πάνω της και να μην το ξαναβγάλει! Συχνά μας τα φέρνουν έπειτα από πάρα πολύ καιρό για φρεσκάρισμα και τρελαίνομαι που ξέρω ότι δεν τα βγάζουν από πάνω τους. Ακόμα, με ευχαριστεί πραγματικά που μου ζητούν να τους πω την ιστορία για κάθε κόσμημά μου και αυτό τις συνδέει ακόμα περισσότερο με το κόσμημα που επιλέγουν. Αυτό το “κάτι από εμένα”. Στη συνέχεια, όταν τα φορούν, το κόσμημα αποκτά και “κάτι από εκείνες”, κι έτσι γίνονται μέρος της δικής τους ιστορίας».
Υπέροχο. Αυτό ακριβώς αισθάνομαι κι εγώ με τα κοσμήματα της Δανάης. Και νομίζω πως έχω ένα από κάθε συλλογή της. Δανάη, σε ευχαριστώ γι’ αυτήν την τόσο ταξιδιάρικη και ευεργετική κουβέντα που είχαμε. Ξέρω πως όλα όσα έχεις κάνει ως σήμερα είναι μόνο η αρχή…
Διαβάστε αυτό το άρθρο και ακόμη περισσότερα στο νέο τεύχος του Yes I Do που
κυκλοφορεί σε 300 premium σημεία σε όλη την Ελλάδα.
