Aria Fresca | Η colorful βάπτιση της μικρής Άριας στο cover story του νέου Yes I Do που μόλις κυκλοφόρησε!

Από τον παππού Άρη, στην Άρια.
Μια βάπτιση-γιορτή της αγάπης, της οικογένειας και της ζωής που πάντα συνεχίζεται.

Θα σας πω μια ιστορία. Πέρυσι τέτοια εποχή, ο μπαμπάκας μου ήταν πολύ άρρωστος. Οι πολύ κοντινές μου φίλες προσπαθούσαν άλλοτε να με στηρίξουν, άλλοτε να με αποπροσανατολίσουν, και άλλοτε απλά να μου κάνουν μια σφιχτή αγκαλιά χωρίς καν να μιλάμε. Ήμουν 8 μηνών έγκυος και έπρεπε πάση θυσία να παραμείνω ήρεμη, πράγμα αδύνατο για μια κόρη που ξέρει πως χάνει τον μπαμπά της. Ένα πρωί λοιπόν, σε ένα από τα πολλά τηλεφωνήματά μας, η φίλη μου η Κορίνα μού είπε τα εξής: «Θέλω να πας τώρα στο νοσοκομείο να τον δεις και να τον αποχαιρετήσεις. Θέλω να το έχεις κάνει αυτό». Με το βάρος της ασήκωτης σκέψης πως ίσως θα τον έβλεπα για τελευταία φορά, οδήγησα –ενώ μου το είχε απαγορεύσει η γιατρός μου, η Όλγα– και κρυφά από όλους έφτασα στο «Σωτηρία». Εκεί με περίμενε η άλλη φίλη μου, η Ράνια, που είναι γιατρός στην κλινική που είχαν τον μπαμπάκα μου. Με έντυσε με στολή και μάσκα, καθώς θα ήταν πολύ επικίνδυνο να κολλήσω το οποιοδήποτε μικρόβιο, και οι επόμενες στιγμές ήταν οι τελευταίες που είχα με τον μπαμπά μου. Ήξερα όμως πως έκανα σε εκείνον, στο μωρό που είχα στην κοιλιά μου και σε εμένα ένα μοναδικό δώρο. Το δώρο να καταφέρουμε να συναντηθούμε για πρώτη και τελευταία φορά οι τρεις μας.

Μιλήσαμε ελάχιστα, αλλά τόσο ουσιαστικά, ο μπαμπάκας μου χάιδεψε την κοιλιά μου, εγώ του έπιασα το χεράκι και του ζήτησα να ξεκουραστεί.

MUST READ

Your day, your choice | Διαβάστε το editorial της Μυρτώς Κάζη για το καλοκαιρινό τεύχος του Yes I Do

Ήταν 21 Ιουνίου του 2024. Ημέρα Παρασκευή.

Το ίδιο βράδυ ξεκίνησαν, ξαφνικά, οι πρόωρες συσπάσεις μου και η εγγονή του άντεξε -με μεγάλη προσπάθεια- άλλες 10 ημέρες στην κοιλιά μου. Εκείνος έφυγε αθόρυβα, χωρίς να επιβαρύνει κανέναν, λίγες ημέρες μετά τη γέννησή της. Είχαν (συν)υπάρξει μαζί στη γη, για 14 ημέρες.

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Γιατί έναν χρόνο μετά, με τον πόνο να παραμένει ίδιος ή και μεγαλύτερος –σίγουρα βαθύτερος–, πήραμε με τον Τάσο μια μεγάλη απόφαση. Να βαφτίσουμε την κόρη μας και να κάνουμε μια μεγάλη γιορτή.

Ο μπαμπάς μου, ξέρετε, ήταν γεννημένος bon viveur. Αν ρωτήσετε όποιον τον γνώριζε, θα σας πει πως αυτός ο άνθρωπος ήταν γεμάτος ζωή, άσχετα αν ο θάνατος του είχε χτυπήσει πολλές φορές την πόρτα. Και ξέρω πως αν μπορούσα να τον δω τώρα -σαν να τον ακούω-, θα μου έλεγε τα εξής: «Κοριτσάκι μου, θέλω να κάνεις μια μεγάλη γιορτή, άλλωστε η ζωή μας είναι από μόνη της γιορτή. Με έχεις δει ποτέ εμένα να σκάω ή να αφήνω τον πόνο να με επηρεάζει; Σε παρακαλώ! Προχώρα και γιόρτασε σαν να είμαι κι εγώ εκεί».

Ακολούθησα τα λόγια του, τις πράξεις του, αυτά που με δίδαξε εκείνος όσα χρόνια ζήσαμε μαζί και αποφάσισα να επιτρέψω στον εαυτό μου, έναν χρόνο μετά, να γιορτάσει τη ζωή. Τη ζωή που έχει απώλειες, τη ζωή που έχει ανηφοριές, τη ζωή, που όμως πάντα συνεχίζεται.

Σάββατο, 21 Ιουνίου 2025

Και το όνομα αυτής… Άρια.

Άνεμος στα ιταλικά. Ένας άνεμος ευτυχίας, αλλαγής και ευγνωμοσύνης. Aria fresca.

Άρια. Από τον παππού της, τον Άρη, που ξέρω πως θα είναι το δικό της αστέρι στον ουρανό, που θα τη συντροφεύει και θα την προστατεύει για πάντα.

Μοιράζομαι λοιπόν μαζί σας μερικές από τις πιο ωραίες στιγμές μας. Στιγμές με τους 40 αδερφικούς μας φίλους, που είναι κοντά μας στα όμορφα και στα δύσκολα, και τον νονό της κόρης μας, τον Γιώργο Τσεκούρα, που μπήκε στην οικογένειά μας για να μας χαρίσει φως και τρυφερότητα όπως μόνο εκείνος ξέρει.

Όσο ο Γιώργος κρατούσε αγκαλιά την Άρια στη βάπτιση, σκεφτόμουν πως κάθε παιδί τελικά, μαζί με τη γέννησή του, φέρνει και ένα ακόμα δώρο στους γονείς του. Δίνει αυτήν τη μοναδική ευκαιρία στους γονείς να συνδεθούν υπερφυσικά και τόσο ουσιαστικά με έναν ακόμα άνθρωπο, που μέχρι πρότινος ήταν ένας πολύ καλός φίλος. Ξαφνικά, τα όρια της φιλίας ξεπερνιούνται και οι καρδιές ενώνονται για πάντα. Και αυτό είναι ένα δώρο ζωής για όλους μας.

Με την ευχή να είναι όλα τα παιδάκια του κόσμου ευλογημένα, τυχερά και να λάμπει στο προσωπάκι τους πάντα ένα φωτεινό χαμόγελο, μοιράζομαι μαζί σας τη χρωματιστή βάπτιση της Άριάς μας, στο νησί του νονού της. Το νησί των ανέμων.

Νιώθω την τεράστια ανάγκη να ευχαριστήσω όλους όσοι ήταν κοντά μας για να γίνει αυτή η παραμυθένια βάπτιση πραγματικότητα και να μην τους αναφέρω απλά ως πρόσωπα και εταιρείες. Η Πέγκυ Σιμιτζή έχει οργανώσει και τις 3 βαπτίσεις των παιδιών μας, τον γάμο μας και όλα τα πάρτι της οικογένειάς μας. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ να γιορτάζω κάτι και να μην είμαστε η μία στριμωγμένη στην αγκαλιά της άλλης.

Η Χρύσα Νεραντζή και ο Γιάννης μου φρόντισαν το «menu για το παπάκι» όπως κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να το κάνει. Η Δήμητρα Αντωνέα ξεκίνησε να σχεδιάζει το φόρεμα της Άριας και, τελικά, έντυσε και την Ιριάνα αλλά και εμένα στο χρώμα της ηλιόλουστης ευτυχίας. Η υπέροχη Anette Cook ήταν εκεί για την Άρια, όπως έκανε σχεδόν από την πρώτη ημέρα που γεννήθηκε. H Λουίζα Διγενή έκανε πάλι τα γλυκά μαγικά της και η Αρετή Γεωργαλή έφτιαξε με αγάπη όλα τα βαφτιστικά, όπως έκανε σε κάθε Μπιθάκι.

Ο Μάρκος Φωτιάδης μας έδωσε απλόχερα την αγάπη του, ο Μίρκο Αλεξανδράκης έκανε τις στιγμές μας να κρατήσουν για πάντα, η Ηρώ Γιαννακοπούλου έντυσε το όνειρό μας με μετάξι, ο Νικόλας Χατζηγιαννάκης έφερε γούρι όπως κάνει κάθε φορά, η Άννα Γλαντζή έβαλε την τύχη στα χέρια μας, και ο Γιάννης Χαντζούρας φώτισε τη χαρά μας. O Λαμπρακούλης μου πλημμύρισε τις καρδιές μας με λουλούδια, ο Νικόλας Παπανικολάου μας πήρε το μυαλό με τις μουσικές του και η Κωνσταντίνα Μιχοπάνου ήταν εκεί –όπως είναι πάντα– για να νιώσουμε όλες όμορφες και ευτυχισμένες. Σας ευχαριστώ και σας αγαπώ.

Κλείνοντας, θα μου επιτρέψετε να πω το πιο μεγάλο ευχαριστώ της ζωής μου στον άντρα μου, τον Μπίθα μου, στα Μπιθάκια μου, στη μητέρα μου, στον υπέροχο νονό μας και στη μεγάλη μου αγάπη, την Τζούλια μου, για όλα όσα απλόχερα μου προσφέρουν. Η ζωή μου θα ήταν πολύ διαφορετική χωρίς εσάς.