Μυτιλήνη, 1η Αυγούστου 1984
Είμαι ενός έτους και οι γονείς μου κάνουν camping σε μια παραλία του νησιού με έξι κολλητούς τους. Τότε, 35άρηδες εκείνοι, λουσμένοι στα πιο χίπικα vibes, απολαμβάνουν την ανεμελιά, την ελευθερία, τον ήλιο και τη φιλία τους, σε διακοπές με σκηνές που διαρκούν έναν μήνα. Μαζί τους έχουν όλοι τα παιδιά και τα σκυλάκια τους. Εγώ μωρό, οι φίλοι μου λίγο μεγαλύτεροι. Τρώμε φρέσκο ψαράκι που ψαρεύουν οι μπαμπάδες, ντοματούλες κατακόκκινες από μια γιαγιά που μένει δίπλα στην παραλία και οι μέρες περνούν μαγικά. Το απόγευμα της 1ης Αυγούστου, ανήμερα των πρώτων γενεθλίων μου, οι μπαμπάδες φέρνουν μία κολυμπήθρα από ένα γειτονικό χωριό και ανοίγουν ένα ξωκλήσι στην παραλία του Δρότα, που είχε να λειτουργήσει για δεκαετίες, με σκοπό να με βαπτίσουν. Ο παπάς έρχεται από άλλο χωριό, γύρω από το εκκλησάκι μαζεύονται οι κάτοικοι της περιοχής, και εγώ παίρνω το όνομά μου στην αγκαλιά της νονάς μου, χωρίς ίχνος προετοιμασίας, χωρίς στολισμούς, χωρίς φωτογράφους, χωρίς, χωρίς, χωρίς.
Χρόνια αργότερα, οι αναμνήσεις από τη βάπτισή μου συνεχίζουν να φέρνουν δάκρυα χαράς στα μάτια της μαμάς μου, που θυμάται εκείνη την ημέρα ως μία από τις ομορφότερες της ζωής της. Γιατί ήταν όλα όπως τα είχε ονειρευτεί με τον μπαμπάκα μου. Απλά, λιτά, ξένοιαστα, αυθεντικά.
Μύκονος, 21 Ιουνίου 2025
Στο νησί των ανέμων, το νησί του νονού της, βαφτίζουμε με τον Τάσο το τρίτο μας Μπιθάκι. Το όνομά της, Άρια. Μια βάπτιση που, όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν καλά πως μαζί με την Πέγκυ την ετοιμάζαμε για μήνες. Το πρώτο βράδυ μετά τη γέννηση της Άριας, της έστειλα μια φωτογραφία και της είπα «μια τέτοια βάπτιση θέλω για την μπέμπα». Και οι μήνες πέρασαν, οι προετοιμασίες πήραν φωτιά, οι πιο αγαπημένοι μου συνεργάτες έβαλαν όλη τους την καρδιά και την αγάπη, και φτάσαμε –τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου– να βαφτίσουμε το μικρό μας «παπάκι», στο ξωκλήσι του Αϊ-Γιάννη στο Διακόφτι, με τις ευλογίες του υπέροχου παπα-Πέτρου. Λουλούδια, κορδέλες, το μονόγραμμά της τυπωμένο παντού, λαμπάκια, κοκτέιλ με το όνομά της, ένα τραπεζομάντιλο 20 μέτρων με τα λουλούδια της πρόσκλησής της απλωμένα επάνω του, προσωπικές κάρτες για τον κάθε καλεσμένο με τις πιο όμορφες στιγμές μας, ένα βίντεο για τη φιλία από τα Μπιθάκια, και ένα ξέφρενο πάρτι ως το πρωί ήταν μερικά από τα δεκάδες πράγματα που είχαμε ονειρευτεί και συνέβησαν αυτό το μαγικό Σάββατο του Ιουνίου.
Χρόνια αργότερα, ξέρω πως οι αναμνήσεις από τη βάπτιση της Άριάς μας θα φέρνουν δάκρυα χαράς σε όλους μας, καθώς θα θυμόμαστε εκείνη την ημέρα ως μία από τις ομορφότερες της ζωής μας. Γιατί ήταν όλα όπως τα είχαμε ονειρευτεί. Χρωματιστά, τρυφερά, έντονα, αυθεντικά.
Ποια βάπτιση ήταν πιο ωραία, αναρωτιέμαι… Κοιτάζω τις φωτογραφίες και από τις δύο και τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα συγκίνησης, μπορώ να συναισθανθώ πώς ένιωθαν οι γονείς μου στη δική μου βάπτιση, και φυσικά η καρδιά μου χτυπάει δυνατά μετά τη βάπτιση της Άριάς μας. Υπάρχει άραγε σωστό και λάθος, «λίγο» ή υπερβολικό όταν μιλάμε για μυστήρια που γιορτάζουν την αγάπη; Φυσικά και όχι. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που επιθυμούν να γιορτάσουν τον γάμο τους ή τη βάπτιση του μικρού θησαυρού τους με τον τρόπο που ονειρεύονται. Και το μόνο λάθος σε αυτήν την περίπτωση είναι να μην κάνουν ακριβώς αυτό που λέει η καρδιά τους.
Συχνά μας ρωτάτε στο Yes I Do αν είναι οκέι να κάνετε έναν κλειστό γάμο με 20 φίλους. Αν είναι οκέι να κάνετε έναν τεράστιο γάμο με 300 καλεσμένους. Αν είναι υπερβολικό ένα oversized νυφικό ή αν είναι «λίγο» ένα απλό λευκό φόρεμα. Μας ρωτάτε αν είναι οκέι να παντρευτείτε έτσι ή αλλιώς. Και στενοχωριέμαι. Τι θα πει αν είναι οκέι το ένα ή το άλλο;
Με αυτό το editorial θέλω να πω σε όλες τις αναγνώστριες και τους αναγνώστες μας που ετοιμάζετε τα δικά σας celebrations πως δεν υπάρχει ομορφότερο συναίσθημα στον κόσμο από το να οργανώνεις μια γιορτή με τους ανθρώπους που επιθυμείς εσύ. Με τον τρόπο που επιθυμείς εσύ και κανένας άλλος.
Γυρίζοντας από τη Μύκονο στο σπίτι μας, ξάπλωσα στο κρεβάτι χωρίς να νιώθω μελαγχολία που όλο αυτό είχε τελειώσει.
Γιατί το είχα ζήσει.
Το είχαμε ζήσει όλοι μαζί. Εμείς με τους δικούς μας ανθρώπους. Και η Άρια είχε πάρει όλη τη στοργή, την αγάπη, τη ζεστασιά και τις ευχές από τους πιο αγαπημένους ανθρώπους του μπαμπά και της μαμάς. Είχαμε επιλέξει τον νονό που ονειρευόμασταν, είχαμε κάνει το πάρτι που ονειρευόμασταν και, όπως μου είπε και ο νονός της λίγο πριν χαιρετηθούμε: «Να ξέρεις, τώρα αρχίζουν όλα».
Σας εύχομαι να ζήσετε τον γάμο σας ή τη βάπτιση του μωρού σας ως κάτι μοναδικό και να θυμάστε πως αυτή είναι η αρχή. Η αρχή ενός ταξιδιού πλημμυρισμένου από αγάπη και τρυφερότητα.
Να έχετε ένα υπέροχο καλοκαίρι και μην ξεχνάτε να ακούτε την καρδιά σας. Εκείνη θα σας οδηγήσει.
Καλή ανάγνωση!
Με αγάπη,
Μυρτώ
Διαβάστε αυτό το άρθρο και ακόμη περισσότερα στο νέο τεύχος του Yes I Do
που κυκλοφορεί σε 300 premium σημεία σε όλη την Ελλάδα.
